Tijd en aandacht

Als zorgverlener sta je vaak de hele dag op je voeten en moet je sommige dagen rennen van hot naar her. Het kan dan een hele uitdaging zijn om je tijd te nemen of te maken voor het begeleiden van ouders die immens verdriet meemaken. Ouders geven niettemin aan dat het van onschatbare waarde is als hun zorgverleners tijd maken voor hen en even de indruk wekken dat hun werkdag alleen rond hen draait.

Ik had heel veel nood aan rust. In die voormiddag, denk ik er echt zeven mensen zijn binnen gewandeld en ik had die nacht ervoor heel weinig geslapen. Ja, dat is heel moeilijk.

Mama van Jip*

Kleine dingen maken het verschil

Je kan op verschillende manier tonen dat je met heel veel aandacht voor de ouders zorgt. Hieronder vind je wat suggesties.

Wek de indruk dat je tijd hebt

Zelfs wanneer bij wijze van spreken buiten de kamer de verloskamer ontploft, binnen in de kamer staat de tijd voor ouders even stil. Doe je best om de indruk te wekken dat je alle tijd van de wereld hebt (ook al is dat niet zo). Dit kun je bijvoorbeeld al doen door eventjes te gaan zitten, op een stoel of mee op het bed. Dat is een klein gebaar dat al een wereld van verschil kan maken.

Ik zet mij meestal bij de mensen ook gewoon… dat mag nog zo druk zijn, als die telefoon gaat, dan probeer ik die ook af te drukken of te wisselen met een collega… ik pak meestal een stoeltje en ik zet mij er ook zo bij van “kijk, we hebben hier even alle tijd van de wereld, we gaan dat even op het gemak overlopen".

Vroedvrouw op verloskamer

Zorg ervoor dat je zo weinig mogelijk gestoord wordt

Probeer in de kamer alleen met de ouders bezig te zijn. Zorg ervoor dat je op zijn minst telefoons probeert weg te drukken, bij een dringende vraag kun je naar een collega doorverwijzen of later laten terugbellen. Probeer ten aller tijde te vermijden dat je de kamer uit moet omdat iemand anders je aandacht nodig heeft. Nog beter is je telefoon op stil zetten of gewoon buiten de kamer laten. Je kan duidelijke afspraken maken met het multidisciplinaire team over de aanpak bij de begeleiding van perinataal verlies, ook wat betreft wel/niet storen.

Soms moeten we maar vijf of tien minuten binnen zijn, dat je écht daar binnen bent. Op een andere verloskamer is dat niet zo nodig vind ik. Daar kun je al uw CTG’s openzetten terwijl dat je een bevalling aan het doen bent zodat je de rest wat mee kunt volgen. Dan kun je eens over een andere patiënt iets zeggen of dan kunnen ze u bellen van de spoed en een advies geven. Maar ik denk op kamers waar dat mensen eigenlijk iets meemaken dat zo wat tegen de natuur is… Je moet ook daar zijn, dat wel. Ik denk dat het belangrijk is dat je eventjes uw DECT buiten laat. Of dat je eerst alles afwerkt en dan daar… Dat gaat natuurlijk niet altijd maar dat je dat wel probeert te doen.

Gynaecoloog op verloskamer

Betrokkenheid

Bedenk jezelf hoe je betrokkenheid toont wanneer mensen verdriet hebben. Veel mensen (niet alleen zorgverleners) willen van nature fysiek contact maken door een arm of schouder aan te raken, een knuffel te geven. Ouders geven aan dat het oké is om even contact te maken door een fysieke aanraking en stellen dit meestal prijs. Ga na of dit voor jou goed voelt, je hoeft niets te forceren. Je kan ook betrokkenheid tonen door zakdoekjes aan geven of dit verbaal uit te drukken.

Dat weet ik bijvoorbeeld echt nog heel hard, zo mijn gynaecoloog die zo over mijn arm wreef. Allez dat vond ik zo, dat dacht ik oh amai die is echt, die zit echt met mij in.

Mama van Alina*

Bij de start van een nieuwe shift kan het voor ouders overdonderend zijn weer een nieuw gezicht te zien. Daarom is het fijn om bij de overdracht even samen binnen te gaan. Als jullie al aan bedside briefing doen is dat natuurlijk vanzelfsprekend.

Zoek gerust zelf naar andere manieren om betrokkenheid te tonen die bij jouw stijl als zorgverlener passen. Positieve verhalen die we al hoorden zijn bijvoorbeeld:

Lieve zaken/woorden opschrijven wanneer ouders naar huis gaan.
Achteraf nog eens een kaartje opsturen.
Eenmaal per jaar een ‘terugkommoment’ voor alle ouders van overleden kindjes te organiseren om te laten weten dat ze niet vergeten worden.
…

En ook in de aanloop naar zijn overlijden dan, natuurlijk, bepaalde verpleegkundigen gingen we niet meer zien dan. En die lieten briefjes voor ons achter waarop dat ze ook zo wat mooie woorden schreven en ik vond dat ook heel fijn. Ik heb die allemaal bij gehouden in zijn herinneringsdoos. Ik vond dat heel, heel fijn om ook zo, ja, toch wel zo een beetje iets, ja, zo iets, vertellen dat ze aan ons denken…

Mama van Kobe*

Afspraken met het team

Probeer er samen voor te zorgen dat er zo veel mogelijk continuïteit van zorg is. Dat is voor ouders aangenamer, maar zorgt er ook voor dat zorgverleners het gevoel hebben de begeleiding naar behoren vorm te kunnen geven. Als de drukte op de dienst het toelaat, is het een goed idee ervoor te zorgen dat één vroedvrouw zich kan ontfermen over de ouders die hun kind dreigen te verliezen/verloren hebben en andere collega’s met de andere moeders.

Want dat is ook de realiteit, uw verloskamer draait door en heb jij er zes in arbeid waarvan er één mors dan heb jij er drie voor uw rekening waarvan twee levende kinderen en één dood kind. En bij de ene kamer is het intens verdriet en de andere kamer is het intens geluk. Want dat gebeurt ook meestal dat die kort na mekaar bevallen en dan moet je heel hard kunnen schakelen tussen de twee.

Vroedvrouw op verloskamer